Van te voren was ik gewaarschuwd, hij is onhandelbaar, luistert niet en voelt zich diep ongelukkig.
Prima dacht ik, leuk om kennis met hem te maken. Ik geloof niet in onhandelbaar, wel in eigen wijsheid en eigen manieren om voor jezelf te zorgen. Dat dat niet altijd even praktisch en handig is, daar kan ik inkomen.
Vanuit het niets vliegt de deur open en hij stormt naar binnen. Hij kijkt me aan, zegt niets en ploft neer bij de lego met een gebogen rug. Zijn ouders stellen zich voor, proberen te organiseren dat hij zich ook voorstelt en ik loop met zijn ouders naar een tafel toe. Terwijl ik de koffie schenk blijft hij bij de lego zitten en kijkt vanuit zijn ooghoek wat ik doe. Als ik vraag of hij ook iets wil drinken draait hij zijn hoofd weg en negeert mij. Prima, ik schenk limonade in, zet het bij zijn ouders neer en vertel aan hen dat hij het mag pakken als hij zin heeft.
Ik start het gesprek met zijn ouders en ze vertellen rustig wat hij allemaal heeft meegemaakt als hoogbegaafd kind op de basisschool. Het verhaal is niet mis. Deze jongen heeft door veel misbehandeling alle vertrouwen in de volwassenen verloren. Van een afstand luistert hij mee en af en toe schreeuwt hij hard door hun verhaal heen met een aanvulling of een opmerking. Door het schreeuwen heen klinkt angst en boosheid. Ik geef aan de ouders aan dat ik het fijn vind dat hij meedenkt. Dat het zelfs erg belangrijk is dat hij meedenkt over zijn eigen situatie. Het gaat tenslotte om zijn leven en wij kunnen daar zeker niet zomaar beslissingen over nemen.
Ik zie dat hij rechtop gaat zitten. Oren gespitst.
Aan de ouders vertel ik dat ik wel tips voor hem heb, maar dat die alleen maar werken als hij ze zelf wil gebruiken. Hij wordt steeds alerter, maar de angst is nog steeds overheersend en hij blijft op veilige afstand.
Ouders geven aan dat zij de tips wel graag willen. Wat fijn dat deze ouders zo goed begrijpen hoe ze hun kind verder kunnen helpen. We dempen onze stemmen een beetje als ik de tips begin uit te leggen. Nu blijkt hoe graag hij dit wil horen, want hij komt dichterbij. Nonchalant komt hij zelfs even een slok drinken nemen. We doen alsof we niet doorhebben dat hij meeluistert en ik eindig mijn verhaal door weer net iets harder te zeggen dat het echt fijn voor hem zou zijn om de tips ook te weten.
Nu hij het hele verhaal gehoord heeft en weet wat hij kan gaan verwachten is de kust veilig. Hij staat ineens naast me en ik krijg een ongecontroleerde vriendschappelijk dreun op mijn arm. Hé mevrouw, zegt hij. Wat wil je me nou eigenlijk zo graag vertellen. Ik wil er best wel even naar luisteren hoor, als je dat zo belangrijk vindt.
Als hij naar huis gaat neemt hij afscheid en zegt hij dat hij binnenkort terug komt.
