In de groep zit hij stil tussen de andere hoogbegaafde kinderen die hun verhaal willen vertellen in het vierkantgesprek. Hij zal nooit spontaan op de voorgrond treden en als we niet opletten komt hij niet aan bod. Zijn sociale vaardigheden heeft hij prima ontwikkeld. Hij is beleefd, luistert aandachtig, is vriendelijk naar anderen en doet wat hem gevraagd wordt.

Precies daar gaat het fout. Hij vindt namelijk niet alleen dat hij dat zo hoort te doen, hij vindt dat iedereen dat zo hoort te doen. Zijn perfectionisme op dit gebied is zo groot dat hij zorg draagt voor de mensen om hem heen die deze vaardigheden niet zo goed onder de knie hebben als hij.
Met zorg spreekt hij andere kinderen aan en als er niet direct gereageerd wordt op een passende manier voelt hij de onmacht. Zorg wordt dan boosheid en verdriet.

Als ik alleen met hem in gesprek ben vertelt hij me dat hij gepest wordt. Hij is van mening dat kinderen hem expres zo behandelen en erger nog, volwassenen doen dat ook.

De juf op school vroeg om stilte in de klas. Er was een rekenles en niemand mocht nog praten. Toen de juf vervolgens naast zijn tafel ging staan en hem een vraag stelde gaf hij geen antwoord. Na enig aandringen van de juf vertelde hij haar dat ze zelf ook stil moest zijn als er stilte door haar werd gevraagd. Hij begreep er niets van dat hij straf kreeg. Hij bleef volhouden dat ze zich zelf niet aan de afspraak hield. Toen ze uiteindelijk haar stem verhief, bood hij haar vriendelijk een stoel en een glas water aan zodat ze tot rust kon komen. Zijn juf waardeerde het gebaar niet.

We spreken af dat hij in de groep gaat ervaren hoe het is om iets minder beleefd te zijn. Hij schat zelf in dat de kinderen in de groep dan ruzie met hem gaan maken. Pas wanneer ik hem beloof dat we heel goed op hem zullen passen en hem steunen als dat nodig is, gaat hij akkoord.

Zijn eerste actie is dat hij zonder het te vragen een schaar van iemand leent. Hij is er zelf diep van onder de indruk, maar verder lijkt het niemand op te vallen. Dat vindt hij vreemd.

Dan gaat hij een stap verder. Hij ploft naast een andere jongen neer op de bank, tegen hem aan. Deze jongen snauwt naar hem omdat hij zo niet kan werken op de laptop: ‘Schuif eens op man’. Hij kijkt mij geschrokken aan en schuift op. Daarna praten ze gezellig samen en hij lijkt opgelucht dat er niets gebeurt.

We zitten weer in het vierkantgesprek. Kinderen vertellen en hij komt er niet doorheen, totdat hij ineens dwars door het verhaal van een ander heen met zijn verhaal begint. De groep valt stil en iemand zegt …wauw… je bent onbeleefd.

Heel even kijkt hij geschrokken, maar als de groep begint te klappen en te lachen zien we hem glimmen van trots. Hij mag er zijn !

Pin It on Pinterest

Icons made by Dave Gandy from www.flaticon.com is licensed by CC 3.0 BY