Woensdagochtend, de derde ochtend ‘thuisschool’. “Dit is zo stom! Ik kan het niet! Ik wil het niet!” De laptop wordt dichtgeknald en dreigt met één armzwaai van mijn zoon vanaf de keukentafel op de grond te belanden. Ik kan ‘m nog net opvangen voordat hij de grond raakt. “Je kunt het nóg niet,” hoor ik mezelf zeggen. Ik voel de frustratie van mijn zoon tot in mijn tenen, mijn dochter kijkt met betraande ogen over het randje van haar device en mijn kleuter komt nieuwsgierig vanuit de woonkamer de keuken binnen geslopen. Hij doet nèt zijn mond open om een bijdehante opmerking te plaatsen. Een strenge blik van mij doet hem besluiten om zijn mond weer dicht te doen.

Spanning. Boosheid. Frustratie. Verdriet. Onmacht. Onbegrip. Bergen werk vanuit school in de thuisomgeving en geen tijd om te acclimatiseren. Zo begon ook mijn ‘Corona-thuiswerkweek’ als didactisch coach bij GelukkigHB met drie hoogbegaafde kinderen, een ’thuisschool’, een thuiswerkende man en een huishouden dat zichzelf niet opruimt en schoonmaakt.

Daarnaast kunnen er in verschillende gezinnen mogelijk ook banen op de tocht staan, financiële onzekerheden spelen mee, kan er angst zijn voor de gezondheid van onszelf en onze dierbaren. Stress is niet goed voor ons immuunsysteem. Need I say more?

Wat gebeurt er eigenlijk? De stoomtrein van het onderwijs met het zwarte krijtbord is de afgelopen decennia veranderd in een diesel met whiteborden. De diesel veranderde in een elektrische trein met digibord en binnen een paar jaar tijd werd de elektrische trein een meer gestroomlijnd model met interactieve borden en devices voor de kinderen. Covid-19 trekt nu aan de noodrem: van ons, ons onderwijs, van de wereld.

Wat houdt ons tegen om het (opgelegde) schoolwerk eerst eens los te laten? Waar zijn we bang voor? Waarom thuis vasthouden aan de structuur van school als het thuis toch allemaal compleet anders is en gaat?

De trein staat stil.

In een stressvolle situatie schiet je in je reptielenbrein: vluchten, vechten of bevriezen. Als dit gebeurt bij jou als volwassene, hoeveel ruimte is er dan om na te denken over nieuwe onderwerpen, het volgen van een cursus, je te verdiepen in een nieuwe hobby? Hoe werkt dat bij jou? Bij jouw kinderen?

Zoveel vragen en onzekerheid, zeker bij hoogbegaafde kinderen door de hoge gevoeligheid en de gedachten die alle kanten opvliegen. Laten we eerst maar eens de schade opmaken. Wat voelen we, welke emoties leven er? Staan we nog in verbinding met onszelf, met elkaar als gezin? Zullen we eerst eens op zoek gaan naar veiligheidsgevoel en rust zodat de kinderen ook thuis een veilige haven vinden? Schoolwerk loslaten en doen waar we blij van worden, flexibel denken, creativiteit de vrije loop laten en nieuwe talenten ontdekken? Sámen zíjn.

Wat vinden onze kinderen van de hele situatie? Wat hebben zij nodig?

Wat betreft het leren… In deze periode leren onze kinderen heel andere dingen dan de schoolse vaardigheden. Wij ook. Die schoolse vaardigheden komen wel weer. Of juist niet, wie weet wat de toekomst ons gaat brengen. De kinderen geven het wel aan als ze het schoolwerk weer op willen pakken. Tot die tijd… zorg goed voor jezelf. Pas dan kun je ook voor een ander zorgen.

Deze blog is geschreven door Janine Mensen, didactisch coach bij GelukkigHB.

Pin It on Pinterest

Icons made by Dave Gandy from www.flaticon.com is licensed by CC 3.0 BY