Samen
Mark zit samen met zijn ouders op de bank. Hij zit er wat onverschillig bij terwijl zijn ouders vertellen over de boze buien die Mark vroeger had, thuis en op school. Mark is 8 jaar en vroeger is nog niet zo heel lang geleden in zijn geval, ongeveer een half jaar. Mark wil zelf niets vertellen.
Zijn ouders vertellen dat de boze buien verdwenen zijn. Dat verbaast me, want Mark’s lichaamstaal vertelt me iets heel anders. Als ik Mark hiernaar vraag keert hij zijn gezicht van me af. Hij wil niet praten zegt hij. Mark vindt het wel acceptabel dat ik met zijn ouders praat. Daarvoor zijn we hier toch, merkt hij kortaf op.
De ouders van Mark vertellen dat ze er niet achter zijn gekomen waarom Mark zo boos was. Uiteindelijk hebben ze onder begeleiding van een pedagoog een beloningssysteem ingezet om de boze buien onder controle te krijgen. Dat is gelukt. In korte tijd waren de buien verdwenen.
Nu ontdekken ze dat er meer verdwenen is. Mark communiceert nauwelijks meer met hen. Hij heeft zich afgesloten en ze hebben nu helemaal geen idee meer wat er in hem omgaat.
Mark zit tijdens dit verhaal, dat op emotionele wijze verteld wordt door zijn ouders, schijnbaar onbewogen op de bank. Hij blijft erbij dat hij er niet op wil reageren.
In overleg met zijn ouders besluiten we dat hij mee gaat doen in onze groep. Mark heeft ondertussen de ruimte en mij geïnspecteerd en hij gaat akkoord. Lijkt me leuk, is zijn reactie.
Ik vraag de ouders om zelf ook een investering te gaan doen in de vorm van begeleiding.
Ze reageren verbaasd. Mark heeft toch een probleem, zij niet?
Ja en nee. Wanneer een kind laat zien dat hij ergens mee zit is het aan ons volwassenen om de zichtbare reactie te leren interpreteren en te begrijpen. Het signaal dat Mark afgaf was boosheid. Toen het signaal niet begrepen werd, werd het de kop ingedrukt. Het mocht niet afgegeven worden. Mark leerde geen vervangend signaal afgeven en sloot zich af.
Voor de ouders van Mark is het belangrijk dat ze de signalen gaan begrijpen. Zodat ze ook gaan ontdekken hoe ze Mark daarin kunnen begeleiden.
Met de ouders van Mark ontstond een mooie samenwerking, we konden de observaties en ervaringen uit de groep, naast de ervaringen van de ouders leggen tijdens de oudercursus die ze gingen volgen. Zo konden we de puzzel compleet maken.
Er ontstond begrip en ruimte voor de emoties van Mark en Mark kon zijn signalen weer afgeven. Dit keer niet meer boos. Zoveel kracht hoefde hij er niet meer achter te zetten want zijn ouders begrepen hem al voordat hij boos hoefde te worden. Mark leerde dat praten best leuk kan zijn en ging het gesprek weer aan, in de groep met kinderen, met ons, maar ook thuis.
Door te communiceren, kwetsbaar durven zijn, konden we connectie maken en een sterk team vormen. Mark is niet meer boos, Mark is Mark.